در باره مرگ

349.وَ عَزَّى (علیه السلام) قَوْماً عَنْ مَيِّتٍ مَاتَ لَهُمْ فَقَالَ إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ لَيْسَ لَكُمْ بَدَأَ وَ لَا إِلَيْكُمُ انْتَهَى وَ قَدْ كَانَ صَاحِبُكُمْ هَذَا يُسَافِرُ فَعُدُّوهُ فِی بَعْضِ أَسْفَارِهِ فَإِنْ قَدِمَ عَلَيْكُمْ وَ إِلَّا قَدِمْتُمْ عَلَيْهِ .

امام علیه السّلام گروهى را از كسی كه از آنها مرده بود تسلیت داده امر به شكیبایى نمود و (در باره مرگ) فرمود 1-این مرگ او نه بشما آغاز یافت و نه انجام (تا ناگوار باشد بلكه همه در آن یكسانند) و این یار شما (در زندگى) سفر میكرد (از شما دور مى شد) پس انگارید كه به یكى از سفرهاى خود رفته است كه بسوى شما باز آید و اگر باز نیامد (و نخواهد هم آمد) شما نزد او مى روید (پس افسردگى بر دورى از او بیجا است).